Maria Kundozerova, Petroskoi

Rahvahan viisahutta

Kaikenmoista mukavua šattuu vaštah arkistokokoelmie šelaillešša. Šivuilta huohkuu 1980-luvun elävä ta makie karjalan kieli. Kiestinkin šeuvun karjalaiset on oltu šanavaisie – šana šuušta lähtöy, et tavoita. Täššä on muutoma esimerkki paikallista viisahutta:

Ihmini on kakši kertua hupetti – pienenä ta šuurena.

Ihmisellä on kakši radosnoita (iloista) päivyä: piäššä miehellä – yksi, ta siitä piäštä eroh.

Smertti (kuolema) on monešša kohen, ka yhen kerran še vain tulou.

Täytyyhän še joškuš kiššan tuškašša paškantua.

Oman ukon kera torua eli tappele – yksin kattein alla pitäy kattautuo.

Lopukši teilä arvoituš: Kyynären pivuš, makkaran pakšuuš, reijellä venyy, reikäh mänöy. Arvakkua, mi še on?